Saçlarına çiçek takmıyor kadınlar...

Bir 'bahar yazısı':

Saçlarına çiçek takmıyor kadınlar...

Yağmurlu serin bir sabah, yürüdü gitti kadın, koparıp bir ince dal, takamadı saçlarına. Kopup geldi bahar. Parklarda, yol kıyılarında, evlerin son bahçelerinde küçücük, çelimsiz ve fakat çılgın renklerle köpürmüş ağaçlar saltanatı başladı. Mor salkımlar, kırmızı şarap renginde ağaç hatmiler, kadifeler, pembe beyaz çiçekli oya ağaçları, sinemakiler, Japon ayvaları, kısmet ağaçları, sarı çiçekli poruklar, al kırmızı sığla ağaçları, tomurcuk pembe saray laleleri, tomur tomur boya ağaçları... Göğsünde, ince bir sızı gibi baharı duydu kadın. Çiçek açmış bir ağaç kadar özgür olmadığını fark etti; bir leylak dalını koparıp saçlarına takamadı.Yorgun ve umutsuz, yarını düşleyemez buldu kendini; bahara hazır değildi.

Kadınlar, mevsimlerden ne çok uzaklaştı! Oysa bahar da yaz ve kış da onların elleriyle gelirdi evlere ve kentlere. Mevsimleri onlar hazırlardı. Kış bitmeden bahar çiçeklerini köpürtürlerdi pencere önlerinde, balkonlarda. Evlerde bir bahar hazırlığıdır başlar ve günlerce, haftalarca sürerdi. Yiyecekleri, içecekleri, ayrı ayrı olurdu mevsimlerin; illa ki baharın. Şimdi mevsimler mi şaşırdı anlamını yoksa kadınlar mı koptu büsbütün mevsimlerin anlamından? Bahçelerinde meyve ağaçları çiçek açan evlerde oturmuyor artık kadınlar; zamanı ağaçların dilinden öğrenmiyorlar. Oysa eskiler, meyve çiçeklerine “bahar” derlermiş. Belki şimdi etrafımızda rengarenk çiçekler açan park ağaçlarını tanımıyordu onlar; ama evlerin küçücük bahçelerinde, sokakların ortalık yerinde, mahalle aralarında bin bir çeşit meyve ağacı yaşardı. Armutlar, elmalar, narlar, ayvalar, şeftali ve kayısı ağaçları, kirazlar, erikler, bademler, cevizler... Bunların bulunmadığı bahçeyi bahçeden saymazlarmış dedelerimiz, ninelerimiz. Kadınlar ağacın, ağaçlar kadının dilinden anlarmış o zamanlar. Meyve ağaçlarının çiçeklerine bakar, baharı duyarmış kadınlar. O çiçeklerden, içlerinde bir yıl sürecek serinlik ve yaşama sevinci biriktirirlermiş. Evlerin içi çiçek, dışı çiçek olurmuş. Tanpınar’ın, Huzur romanında Nuran, evlerinin bahçesinde meyve ağaçlarının çiçeklerini görmek ister en çok. Badem, erik, şeftali, elma... Çünkü bu ağaçların çiçekleri, “ömürleri kısa olsa bile insanda bütün bir sene devam edecek hayaller uyandırabilir.”

Şimdiyse kadınlar, çiçek açmış ağaçları uzaktan ve bir yabancı olarak seyrediyor. Bir köşe başında köpürmüş erik ağacını, bademi, kayısıyı fark etmeden, çiçeklerine dokunmadan geçip gidiyorlar yanlarından. Bakmaya, dokunmaya cesaret edemiyorlar belki de. Ve korkarım kadınlar, meyve ağaçlarının adlarını da bilmiyor artık. Kış boyu meyve ağaçlarına bakıp “hele bir çiçek açsın, içimi bembeyaz düşlerle süslesin, varıp pembe beyaz çiçeklerini okşayıp seveyim, sonra meyveye dursun; ellerimle koparayım meyvelerini... Sonra reçeller kaynatayım, marmelatlar yapayım...” diye bekleyip duran kadınlar, uzak zamanlarda kalmış olmalı. Meyve ağaçlarının incecik çiçekli dallarını saçlarına takan kadınlar da...

Ağaçlar, kenti baştan başa bir çiçek buketine çevirirken kadınlar neden saçlarına çiçekler takmıyor? Neden kadınlar, leylakların yanından geçerken baharı sadece ince bir sızı olarak duyuyorlar içlerinde? Ve kadınlar neden bu kadar yorgun, neden bu kadar umutsuz ve bahardan bihaber?.. Oysa baharı ilk duyan ve ilk haber veren onlar olmalı değil mi?

Kadınların içindeki şarkıyı susturan bir şeyler olmalı. Bir tel kopmuş olmalı içlerinde. Evlerin bunca neşesiz ve somurtkan, sokakların böyle kaba, yaşamın tatsız tuzsuz oluşunu başka ne ile izah edeceğiz? Bir kadının sihirli ellerinin değmediği eşyadan, bir kadın gülüşünün aydınlatmadığı evlerden hangi mutluluğu devşireceğiz? Sokaklarında mutsuz ve asabi kadınların dolaştığı bir ülkede huzuru nasıl bulacağız?

Kadınlar, bir leylak dalını koparıp saçlarına takamıyor, çiçek açmış meyve ağaçlarına bakıp içlerinde bir yıl yetecek sevinçler biriktiremiyorsa, kentler baştan başa bir çiçek buketine dönmüş neye yarar?

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Tarhana yalnızca bir çorba mıdır?

"... Derken bir sabah gözümüzü açardık ki damlar bembeyaz, bacalar duman püskürüyor, kar lapa lapa yağıyor. İçimizde biberli baharlı bir sıcağa, midemizde ise yükte hafif, 'kalori'de ağır bir yemeğe kuvvetle istek var. İşte o zaman böyle derdik: - Bir tarhana çorbası içsek! Tarhana çorbasına ufalanmış tulum peyniri ve tavada nar gibi kızartılmış zar biçimi ekmek parçaları karıştırmak âdettir. İçmesine doyum olmaz; mideye indiği zaman bütün vücuda yumuşak, okşayıcı ve canlandırıcı bir sıcaklık yayar. O kadar ki, sofradan başımızı pencereye çevirip kar tipisine sünepe sünepe, içiniz katıla katıla değil, meydan okurcasına bakmaya başlarsınız; kendinizi tam mânasiyle tok, besili ve hayat güreşine hazırlanmış bulursunuz!" * Refik Halid Karay; Karakışta Öz Türk Yemekleri Bu sözlerin kantarının kaçtığını düşünüp Refik Halid'e istihza ile bakmayınız. Siz ister kabul edin, ister etmeyin, tarhana çorbadan öte bir şeydir, ince sanattır. Dünyanın bütün çorbal...
Devamı

Dert adamı söyletirmiş...

Dert adamı söyletirmiş, söylemeye geldim. İçimdeki ifrazattan kurtulmak için ya üç saat yürümem lazımdı, ya da beş batman bulaşık yıkamam. Veyahut şu saatte dipli bucaklı temizliğe girişmem gerekiyor, lakin komşulara kıyamam. İçimi buraya dökmekten vazgeçeli çok oldu, içimi dökmekten vazgeçeli çok oldu. Artık yıldızım mı sönmüş, enerjim mi düşük, karma mı, kader mi ne derseniz deyin. Belki de ulan ben ne halt etmişim pişmanlığıyla kendini imha edecek bu satırları dizmekten başka çarem yok şu dakikada. Üstelik sabahtan beridir mutfaktaydım, biriktirdikçe biriktirdim. Beni pazar sabahı 7'de uyandıran şey ne ise ona hınçlandıkça bilendim. Sabah kargalar pisliğini deşelemeden işte olacağım. Anlayacağınız bu uzun girizgahı burada saçmalamaktan başka çarem olmadığını anlatmak için yazdım. Ya yazacağım, ya da nâçâr zaten bölük pörçük uykularımın rüyalarında, işyerinde beynimi sülük misali emikleyen kadın elimden a4 topunu alıp kaçtı diye cıngar çıkaracağım. Hülâsa eğleşmek, öğrenmek, dü...
Devamı

Barbarlar tükenmez

Eduardo Galeano, 'neredeyse evrensel bir tarih' dediği 'Aynalar'ın başında, "İnsanın dünyanın dört bir yanına doğru çıktığı yolculuk Afrika'dan başladı. Büyükbabalarımız gezegenin fethini oradan başlattılar. Farklı yollar beraberinde farklı kaderleri getirdi ve güneş de renk ayrımı işini üstlendi." diyor ve Ademoğullarının yeryüzüne bir gökkuşağı gibi yayıldığını söylüyordu. Büyük insanlık ailesi için bundan daha güzel bir tanımlama duyduğumu hatırlamıyorum: Yeryüzündeki gökkuşağı... "Bugün dünyanın gökkuşağını oluşturan kadınlar ve erkekler olarak bizlerin gerçek gökkuşağından fazla rengimiz var; ancak hepimiz Afrika kökenli göçmenleriz..." Derimizin beyazlığına bakıp bu gerçeği kabullenmek istemiyor olabiliriz... "Belki de ortak kökenimizi hatırlamayı reddediyoruz." diyor Galeano. "Çünkü ırkçılık hafıza kaybına neden oluyor ya da o çok eski zamanlarda dünyanın tümünün bizim krallığımız olduğuna, üzerinde sınırlar olmayan uçsuz bu...
Devamı